Dexter from the Charming Cavalier

De laatste tijd lees of hoor je vrij regelmatig dat er een bijtincident heeft plaats gevonden van een hond naar mens. Vaak komt dit omdat sommige eigenaren hun hond absoluut verkeerd opvoeden. Een hond is geen vechtmachine!
Maar soms worden honden met de beste bedoelingen verkeerd benaderd door ons mensen.
Een hond gaat altijd eerst op de geur af, vervolgens reageert hij op wat hij ziet, combineert dit met geluid en dan pas komt de aanraking.
Veel mensen zien een hond, vinden deze leuk, lief of mooi en willen de hond direct aaien.
Hiermee gaat het vaak fout, want de hond voelt zich meestal bedreigd door die hand(en) die op hem afkomt. Het is echt veel beter om de hond rustig te benaderen. De hond kan je dan ruiken en zien, observeren. Praat dan tegen de hond en laat hem aan je ruiken. Dan pas is het verantwoord om de hond te gaan aaien.
Benader je een hond niet op deze wijze, dan is de kans groot dat hij gaat brommen en misschien zelfs bijten. Dan vinden wij de hond vals.
Voor een Cavalier geldt hetzelfde, maar ik heb nog nooit van een valse Cavalier gehoord.
Toch is het raadzaam om ook de schattige, vriendelijke Cavalier rustig te benaderen, want er zijn, helaas, Cavaliertjes die een foute start hebben gehad, waardoor ze erg bang zijn voor mens en dier.
Wat ik hier mee wil aangeven, is dat honden anders reageren en dat mensen moeten leren begrijpen dát honden anders reageren en hoe honden dan kunnen reageren.

Wij hondeneigenaren praten vaak tegen de hond alsof deze gelijk is aan ons mensen. Maar helaas, honden praten niet. Hoewel ik vaak zou willen dat Dexter leert praten, want soms is het net of hij mij iets wil vertellen, zijn bekje gaat dan op en neer en hij kijkt dan, vragend om begrip, naar mij op. Althans dit is zoals ik dit op menselijke wijze graag wíl zien. Ik zeg dan ook tegen Dexter dat hij moet leren praten, want ik begrijp veel, maar niet alles van hem.
Honden communiceren natuurlijk zonder woorden met elkaar, maar door de stand van zijn lijf, staart, oren en ogen. Als een hond een andere hond ontmoet, weet hij ook gelijk wat de gemoedstoestand is van de ander. Lichaamstaal!
Ook komt het voor dat honden uitvallen naar andere honden. Dit wordt vaak weer veroorzaakt door angst of onzekerheid. Vaak is de hond in zijn puppytijd niet voldoende gesocialiseerd, waardoor hij niet heeft kunnen leren wat de taal van honden is. Hierdoor kan hij agressie hebben ontwikkeld, omdat hij wellicht in zijn jeugd eens is ‘aangevallen’ door een passerende hond of vind hij andere honden gewoon eng. Hij heeft de taal nooit goed geleerd.
Dit maakt het maar weer duidelijk dat puppy´s de kans moeten krijgen te leren socialiseren. Puppy’s die bij een goede erkende fokker vandaan komt worden al vanuit het nest een beetje gesocialiseerd. Bij een ‘Broodfokker’ zal dit niet gebeuren.
Dexter was al sinds zijn pup periode beslist niet bang voor grotere honden. Zag Dexter een grote hond, dan huppelde hij hier vrolijk op af. Een volwassen hond weet hier dan goed mee om te gaan en tolereert de springende en uitdagende pup om zich heen.
Toen Dexter zelf volwassen was geworden, is hij een paar keer door een agressieve hond benaderd. Sinds die tijd wacht Dexter, op afstand, af hoe de onbekende hond reageert en loopt er dan vaak met een grote boog omheen. Dit om een foute confrontatie te voorkomen.

Bron afbeelding: hondenschool Lady

Hoewel Dexter een belangrijk onderdeel is van ons gezin, zullen wij Dexter nooit zien als” ons kind” en zijn wij dus niet de “Pappa en Mamma” van Dexter.
Veel mensen noemen zich wel zo en dat is natuurlijk hun keuze en belevenis.
Wij zorgen dag en nacht voor Dexter. Als hij ook maar iets lijkt te mankeren zijn wij oh zo bezorgd en maken indien nodig vrijwel direct een afspraak met een dierenarts.
Willen wij iets ondernemen dan denken wij eerst na hoe Dexter erin past. Past dit niet, dan gaat hij naar een hondenpension of wij ondernemen niets. Alles in het belang van Dexter.
Wij praten tegen Dexter alsof hij alles verstaat en begrijpt.
Wij zien Dexter niet als mens, maar toch denken wij soms menselijke trekjes bij hem te zien, zoals de manier waarop hij kan reageren op bepaalde dingen. Hij kan ons op een bepaalde manier aankijken, soms vragend, soms zielig of soms blij, héél blij. Een hond heeft geen gezichtsuitdrukkingen, maar bij het vermenselijken van de hond heeft hij deze natuurlijk wel.
Een hond kan niet denken! Nou, in onze mensenwereld kan een hond als Dexter echt wel denken. Hij staat soms stil, in onze beleving na te denken, en loopt vervolgens doelgericht op zijn doel af. Dit kan zijn het vragen om iets lekkers of de tuin in te mogen of gezellig bij ons zitten.
Nee, Dexter is geen mens, maar laat ons soms wel in de waan dat hij menselijke trekjes heeft.

Voor hen die er over denken om misschien eens een dier in huis te halen…. Denk eerst goed na en besef wat het inhoud om een dier (ongeacht het soort) in huis te halen.
Onze dieren zijn afhankelijk van de mens, dus ze vragen veel aandacht en verzorging. Ook kosten de dieren geld, denk hierbij aan voer, maar ook medische zorg.

Zo las ik van de week een vreselijk verhaal. In een Facebook groep van oprechte hondenliefhebbers verscheen een bericht van een advertentiebericht, waarin een jonge cavalier pup werd aangeboden van nog geen jaar oud. De eigenaar kwam er na 6 weken achter dat hij/zij het beestje nooit in huis had moeten halen omdat dit niet, of moeilijk, te combineren is met de kinderen in dat huis.
Terecht kwamen allerlei reacties los van diverse clubleden.
Bij een ieder ging het hart sneller kloppen en wilde menigeen helpen om het hondje een goed en liefdevol thuis te geven. Zelfs bij ons begon het te kriebelen, maar het is voor ons niet verstandig om een tweede hondje in huis te nemen.
Op een gegeven moment meldde iemand dat zij het hondje wel wilde hebben. Een heuse weldoener had aangeboden om het hondje dan te halen en ook eventueel te betalen.
Gelukkig, de weldoener had het hondje gehaald. En wat denk je!!!
De persoon voor wie het hondje zou worden gehaald haakte af. Ongelofelijk!!!!!
Dit hondje was toch niet het soort hondje die ze wilde hebben. De weldoener heeft zelf geen gelegenheid om het hondje in huis te nemen dus zat ze met de handen in het haar.
Moet er nu alweer gezeuld worden met deze lieve kleine pup?
Opeens kon niemand dit hondje opvangen. De leden waren begaan met het hondje, zoals deze werd weg gedaan. Velen boden zich aan om te helpen. Nu lijkt het er gelukkig op dat de weldoener toch een persoon heeft gevonden die wel voor deze pup wil en kan zorgen. Iedere oprechte liefhebber hoopt nu van harte dat dit écht gaat lukken en dat de weldoener, die het hart op de juiste plaats heeft, met een gerust hart deze pup uit handen kan geven. Zij heeft zich zo geweldig ingezet om deze kleine cavalier aan een goed thuis te helpen, dat zij echt alle respect verdient.