Het verbaasd mij toch iedere keer weer dat een klein hondje als Dexter zich zo kan vast houden aan vaste gewoontes.
Zoals ook vandaag weer. Dexter wordt geroepen om mee uit te gaan.
“Dexter, ga je mee?”
En zoals iedere keer, kijkt Dexter op, blijft liggen.
Nogmaals : “Dexter kom!”
Dexter kijkt met een half geopend oog, staat heel rustig op en loopt, zoals bijna altijd, eerst rustig naar zijn waterbak, likt een paar slokken weg en is dan pas bereid om te komen en zijn tuigje om te laten doen.
Hè, hè, we kunnen gaan wandelen.
