Hoewel Dexter een belangrijk onderdeel is van ons gezin, zullen wij Dexter nooit zien als” ons kind” en zijn wij dus niet de “Pappa en Mamma” van Dexter.
Veel mensen noemen zich wel zo en dat is natuurlijk hun keuze en belevenis.
Wij zorgen dag en nacht voor Dexter. Als hij ook maar iets lijkt te mankeren zijn wij oh zo bezorgd en maken indien nodig vrijwel direct een afspraak met een dierenarts.
Willen wij iets ondernemen dan denken wij eerst na hoe Dexter erin past. Past dit niet, dan gaat hij naar een hondenpension of wij ondernemen niets. Alles in het belang van Dexter.
Wij praten tegen Dexter alsof hij alles verstaat en begrijpt.
Wij zien Dexter niet als mens, maar toch denken wij soms menselijke trekjes bij hem te zien, zoals de manier waarop hij kan reageren op bepaalde dingen. Hij kan ons op een bepaalde manier aankijken, soms vragend, soms zielig of soms blij, héél blij. Een hond heeft geen gezichtsuitdrukkingen, maar bij het vermenselijken van de hond heeft hij deze natuurlijk wel.
Een hond kan niet denken! Nou, in onze mensenwereld kan een hond als Dexter echt wel denken. Hij staat soms stil, in onze beleving na te denken, en loopt vervolgens doelgericht op zijn doel af. Dit kan zijn het vragen om iets lekkers of de tuin in te mogen of gezellig bij ons zitten.
Nee, Dexter is geen mens, maar laat ons soms wel in de waan dat hij menselijke trekjes heeft.