Het gaat erg goed met Dexter. Hij wordt steeds actiever, maakt langere wandelingen zonder problemen, wil weer de buurtkatten van zijn schutting jagen en bracht zijn knuffelaapje om mee te spelen. (Hij is er al een paar keer naartoe gerend om hem weer terug te halen.) Hij eet zijn speciale voer met heel veel smaak op en wat heel belangrijk is, Dexter ‘lijkt’ geen hinderlijke pijn te hebben. Dit is ook de reden dat ik hem alleen zijn antibiotica geef , samen met een half pilletje tegen de zwelling. De pijnstillers hou ik dan liever voor nood achter de hand.

Door dit hele gebeuren, zoals zorgen en spanning om zijn gezondheid, voel je des te sterker hoe belangrijk een huisdier is. Het huisdier heeft natuurlijk dezelfde waarde als zijnde een kat, konijn of vogel. Zelfs reptielen kunnen een mens deze waarde geven. Dexter is ons maatje, ons gezinslid. 

Een huisdier kan zoveel geven. Denk aan sociale contacten, iedere hondenbezitter weet wat ik hiermee bedoel, gezelschap, heel veel vriendschap, en natuurlijk een maatje waar jij voor mag zorgen, maar ook veel zorg om jou terug geeft.

Eigenlijk zouden ze in verzorgingshuizen meer huisdieren moeten toestaan. De mensen die de zorg nodig hebben zullen zich hiermee dan ook veel minder eenzaam voelen. Het is dus ook therapeutisch gezien een zeer goede daad. 

Misschien is het mogelijk om deze mensen een zorghondje/kat te geven, zodat een vriend of familie of buren deze kunnen uitlaten samen met de baas en er een oogje op houden dat de verzorging naar wens gaat. Men zal er zoveel ouderen gelukkiger mee maken. 

Ik zag dit gedichtje van Queeny’s Place en wil dit graag met jullie delen.